Por Xan do Coto | Ilustracións Sergio Simunich

Miraflores, non me fodas, si.
Branco levantouse da silla e asiu as chaves da moto no puño. A súa mirada queimáballe as costas ao Lois.
-Agarda un momento. Podémolo falar.
-Non hay nada que falar. Faime a transferencia e listo. Sen remordementos Miraflores.

Lois Miraflores volveuse cara Branco. Aborrecía cando lle chamaba polo apelido. Chirriáballe nos oídos, como si as vocais se alargasen indefinidamente até chocar cun muro de aceiro. Branco sabíao. Notáballo nas fazulas. Poñíanselle todavía máis coloradas, como cando o mestre Enrique mandáballe dala lección de historia. Lois sempre fora máis estudioso pero poñíase moi nervoso ao falar diante da xente. Branco azuzábao en baixiño. Miraflores, Miraflores. Lois e Branco coñecíanse dende cativos. Os pais de Lois voltaran a Lugo no 58 e montaran unha panadería no centro, O Pinar, na rúa da Tinería. Cando na casa había cartos Branco, como xa lle chamaban daquela, compraba alí o pan para o almorzo. Despóis ían xuntos a escola da rúa Nova. Cando o Lois marchara a universidade a Compostela perderan un pouco o contacto. Só se vían nas festas do verán. Lois destacou rápido coma xornalista e xa de moi novo fixo carreira no diario “El Progreso”. En canto tivo oportunidade chamou a Branco para que traballara con él como fotógrafo. Formaran un dúo espectacular. O punto e o I. Agora levaban máis de dez anos xuntos en Madrid.

-Entendo que estés amolado. Eu sei que ti non amañáchela foto. Estou convencido diso -Lois fixo unha parada na fala para comprobar si as súas verbas calmaran algo a Branco- Quizáis foi outro fotógrafo o que lles pagou aos rapaces para que se puxesen alí. Eu que sei, puideron pasar tantas cousas. Ti sabes mellor ca min como funciona o noso mundo.

Branco era un bo fotógrafo. O mellor da súa xeración, se cadra. Cubrira a revolución sandinista en Nicaragua; a guerra das Malvinas; a invasión de Panamá ou a guerra dos Balcáns. Incluso fora o enviado especial á caída do muro de Berlín. Nunca tivera problemas e na profesión era un colega valorado, máis aló da súa fama de esquivo e un pouco temerario. De feito, fora proposto varias veces para ser presidente da Asociación Nacional de Informadores Gráficos de Prensa y Televisión (ANIGP-TV), aínda que sempre rechazara o cargo. Quizáis por eso a noticia de que Branco amañara unha foto, na que unha parexa bicábase apaixoadamente mentres policía e manifestantes enfrentábanse nunha batalla campal durante as revoltas da primaveira en Grecia, correra como a pólvora. Falábase de que Branco pagáralles mil euros a cada un para que o fixeran.
-Tes que entender que a situación é difícil para todos. Sei que o director confía en ti, pero sabes que os italianos andan detrás de nós e arriba non queren ningún “conflicto”, díxolle Lois.
-Eu non son ningún conflicto. Eu fago o meu traballo o mellor que podo pero por suposto que non lle paguei a ninguén para que se puxera a tiro de obxetivo. O problema é voso, que non confiades na miña palabra e preferides crer o que andan a dicir por ahí.
-Non é iso Branco, foder. Danos dous meses. Toma unhas vacacións. Vai a Lugo a ver a nena ou fai unha viaxe. En dous meses todo estará pechado cos italianos e poderás voltar aquí sen problemas.

Branco mantivo a mirada fixa no Lois. Arrecía por dentro. Sen embargo, levantouse paseniño, marcando cada paso até a porta.
-Non entendiches nada Miraflores.

Branco saiu do edificio coa cabeza ben erguida, sen falar con ninguén. So mirou de esguello ao pasar diante do despacho do director. “Estará ahí detrás, escondido cal rata no camarote. Traidor. Nin sequera fuches quen de dala cara”, pensou. Ao saír á rúa o sol enfeitizado do outono pechoulle os ollos. Branco odiaba os actos reflexos. Restábanlle control. Molestáballe especialmente perder o mando dos seus ollos. O ángulo perfecto dura só un pestaneo, adoitaba a dicirlle os novos fotógrafos que entraban na redacción. Branco tiña os ollos negros e pequenos, engaiolados nunha cara longa e delgada. As fazulas afundidas suliñaban unha figura esbelta, algo corva pola súa estatura, que transmitía a sensación mentireira de debilidade. De feito, pese ao seu aspecto, fora o único dos fotógrafos europeos que aguantara toda a campaña en Kosovo.

Arrincou a súa motocicleta a toda velocidade. Enfilou Ríos Rosas até a avenida de Filipinas e despois bordeou o parque de Santander. En pouco máis de dez minutos estaba xa na casa. Dende que Lucía marchara e levara consigo a Nuria o silencio daquelas paredes punzáballe o corpo. Branco colgou as chaves na porta e sacou as botas. Despóis avanzou a oscuras até o sillón e deixouse caer. As luces da cidade encendíanse e apagábanse intermitentemente, como se alguén estivese a xogar ás agochadas. Nos últimos meses Branco pasaba as horas mortas así; quedo, a oscuras e cun gyn tonic na mesa do salón. Hai uns días atopou unha compañeira. Vivía dous portais máis abaixo, no último piso dun edificio modernista semiruinoso. Levantábase cedo e pintaba durante varias horas. A iso das once tomaba un zume mentras lía apoiada na cornixa da ventana. Logo voltaba a pintar até o mediodía. Entón Branco perdíaa de vista. Intrigáballe saber que facía durante aquel tempo afastada da súa mirada indiscreta. Ao caer a tarde voltaba a aparecer no seu obxetivo. Poñía unhas mallas negras e unha camiseta branca, de espalda nadador, e bailaba durante horas. Case sempre o facía soa, aínda que ás veces subía outra muller e, as menos, facíao tamén un home. Nesas ocasións, os invitados acostumaban a quedarse a durmir. Branco detestabao. Só esas esporádicas visitas interrumpían a súa relación. Ela tamén o sentía e descorría as cortinas da habitación. A súa era unha intimidade muda –Branco non fora quen de falar con ela, aínda que foran xa varias as veces as que se quedara no portal incapaz de arriscarse a pasar cando un veciño lle abrira a porta-. Os dous compartían un mundo propio. Branco buscou o seu piso coa mirada. Recorreu unha a unha tódalas alturas do edificio. Non había ninguén. Ela tamén marchara. Branco revolveuse no sitio. Xa perdera todo o que un home pode perder na vida. O aire volveuse pesado e húmido. Branco sentíase só. Como naquela granxa dos Balcáns.

} continuará

Achtung | Revista independiente cultural e irreverente | literatura, música, cine, series, cultura, viajes, tendencias, arte, opinión, pintura, escultura, gastronomía, arquitectura, street art, discos, libros, películas