Por Miguel Calvo Santos

Se tivésemos que escoller ao músico máis excesivo, salvaxe e festeiro da historia do rock and roll non sería nada doado. Jim Morrison? John Bonham? Ozzy? Keith Richards? Todos son dignos candidatos dese honor. Pero sendo xustos, ninguén podería equipararse ao xenial batería de The Who, fonte de incontables e absurdas anécdotas.

Keith Moon, músico esencial na historia do rock e individuo cun sentido do humor do máis particular, sempre viviu a vida ao límite sen pensar nas consecuencias, e os seus actos de vandalismo darían para encher páxinas e páxinas con saborosas historias que calquera consideraría ciencia ficción se non fora porque hai testemuñas que as avalan.

O mismísimo Alice Cooper, outro posible candidato, afirmou: “O 50% do que din sobre min ou Ozzy Osbourne é certo. Sobre Keith Moon hai que crer o 100% porque é verdade. E só se sabe o 10%. Ese tío estaba completamente tolo…”

O caso é que Moon The Loon xa apuntaba maneiras no instituto. O comezo da puberdade e a súa hiperactividade convertéronse nun inferno para os seus profesores. Pésimo estudante, a súa carreira non tardaría en evolucionar de pallaso da clase a case un supermalvado de cómic. Unha das súas primeiras obras de arte vandálico foi soltar os frenos de todos os coches dun parking, facendo que se espallaran pola estrada adiante, provocando o seu primeiro altercado serio coa policía.

Keith Moon deixou a escola aos 14 anos e moi pronto atoparía o instrumento perfecto para dar renda solta ao seu afán destrutivo: a batería. Con ela podería descargar a mala hostia e ao mesmo tempo interpretar a súa música preferida, o surf, versionando as cancións dos seus ídolos como The Beach Boys e Jan and Dean, que era o único que escoitaba na casa.

Tocou en varias bandas ata que en 1964 fixo un casting para The Who (daquela, aínda The Detours). Moon chegou á audición todo vestido de laranxa, pelo incluído (xa que intentara tinguirse de louro como un Beach Boy… con auga osixenada), e ante a mirada dos seus abraiados compañeiros, castigou o seu instrumento a ritmo de “roadrunner”.

Nin que dicir hai que Moon conseguiu o posto.

A xenial banda, que moi cedo se inchou a fabricar discos de ouro, permitiría a Moon facer en todo momento o que lle saía dos collóns, é dicir, converter a súa vida nunha festa sen fin. As súas pallasadas eran continuas, para diversión do grupo e da audiencia, pero ao mesmo tempo, converteuse nun dos baterías máis innovadores e interesantes da escena británica, que na época se espallaba como un virus por América.

E así comezaría un historial de excesos moi difícil de superar, comezando polo desenrolo da súa afección preferida: rebentar cousas. Todo aquel que coñeceu a Moon afirma que sempre levaba dúas cousas nos petos: anfetaminas e petardos caseiros. Os hoteis eran, por suposto, o seu principal obxectivo e só en retretes estímase que Moon rebentou medio millón de libras en gastos.

A súa condición de estrela de rock and roll permitiulle ampliar o arsenal. Pronto pasaría de

bombas cereixa a M-80, e despois, directamente a dinamita, que el colocaba nas partes máis insospeitadas para terror dos demais seres humanos.

Este amor polos explosivos sería documentado na televisión cando os Who tocaron no programa dos Smothers Brothers nos 60. Daquela, a banda xa era coñecida por ser unha das primeiras en esnaquizar os seus instrumentos en directo (antes que Hendrix, que tomou boa nota dos seus espectáculos) pero o bromista batería decidiu dar un paso máis, e sen dicirllo a ninguén cargou o seu bombo cunha excesiva dose de pólvora antes da actuación. Cando finalizou o bolo e os Who comezaron o seu habitual destrozo de material, Moon detonou a bomba sorprendendo a todos e dándose conta de que igual se lle fora un pouco a man. O guitarrista Pete Townshend case saíu voando e chamuscou o pelo, ademais de sufrir danos permanentes nun oído, e ao propio Moon cravaríaselle un cacho de platillo no brazo, que por sorte non cortou ningunha arteria importante. Bette Davis, invitada ese día ao programa, caería desmaiada do susto nos brazos de Mickey Rooney.

Outro dos pasatempos preferidos de Keith era tirar cousas polas fiestras. Ser ir máis lonxe, o clásico clixé rockeiro de tirar unha TV foi invención del.

Nunha ocasión, de xira cos Small Faces por Nova Zelanda, estaban todos nunha festa e un dos discos saltaba no prato. Moon arranxou a cousa arrebolando o aparello pola fiestra e mesmo baixou, recolleu os cachos rotos e volveu subir para tiralos de novo, esta vez xunto co resto do mobiliario da habitación.

A Keith, sinxelamente lle apaixonaba ver caer cousas polas ventás: TVs, tocadiscos, mobiliario, coitelos e por suposto, explosivos. En moitas ocasións, ata se tirou el mesmo, coa sorte de caer sempre na piscina do hotel.

O raro destas animaladas é que, fixera o que fixera, sempre conseguía calmar á policía e saír impune. Famosa é a anécdota dunha festa demasiado salvaxe nun hotel cando, alertados polos demais clientes, se presentaron dous axentes da autoridade para parar a esmorga. Keith ofreceulles unhas copas a xeito de desculpa e aos poucos minutos, o batería e o seu compañeiro de correrías Vivían Shellman (membro da psicótica banda The Bonzo Dog Dada Band e igual de tolo que Moon) estaban vestidos de policía mentres os madeiros xa estaban borrachos na festa en roupa interior.

E é que outra das cousas que máis lle gustaban a Moon era disfrazarse. Sempre aparecía vestido das cousas máis delirantes. O pirata Long John Silver era unha das personalidades que adoitaba usar decote, pero tamén son moi célebres os seus atuendos de papa, muller, cabalo, médico ou cura. Con este último disfraz, Keith finxía a miúdo un secuestro na rúa. Mentres camiñaba saudando con cortesía aos viandantes, Stanshall paraba un coche e simulaban o rapto para sorpresa de todos. A actuación era tan crible, que en máis de unha ocasión foron parados pola policía, pero como non podía ser doutra forma, non houbo forma de presentar cargo algún contra Moon.

Outro atuendo que lle encantaba era o de oficial nazi. Existen fotos de estudio de Keith nun improvisado despacho das SS con mapa de Europa incluído, onde semella ser un alto cargo da xerarquía do Terceiro Reich, pero por suposto, Moon prefería ir así pola rúa.

Moitas veces, co seu inseparable Viv Stanshall, percorrían desa guisa o barrio xudeu de Londres e ocupaban panaderías esixindo verdadeiro pan alemán, ou arremetían uniformados en cervexerías alemás, facéndose o silencio entre os atónitos clientes. Keith erguía o brazo co grito de Sieg Heil!  e polo xeral eran botados de aí a patadas.

Moon, evidentemente non era un nacional socialista. Só quería provocar e botar unhas risas, aínda que os seus coqueteos co fascismo eran bastante frecuentes. Coa situación en España, Moon tamén faría das súas. Nunha ocasión, ao ser preguntado por unha foto promocional na que aparecía sentado nun vello coche español, o batería declarou que “o coche pertencía ao Xeneral Franco, así que me dou morbo compralo para foder á miña moza nun sitio onde un vello tirano, amigo de Hitler non foi capaz nin de facer unha palla…”

Esas declaracións foron no ano 1975 e o colega de Hitler aínda estaba vivo, polo que Moon foi considerado persoa non grata na España Cañí e o último disco dos Who non puido editarse ata a morte de Franco un ano despois.

Sen dúbida, Moon chegaría ó cumio do seu delirio cando se foi vivir a Malibú no ano 1974. Aí, no fogar dos seus adorados Beach Boys, podería ser libre para argallar as loucuras máis creativas.

Para empezar, mercou unha casa ao lado doutro dos seu ídolos, Steve McQueen, e o primeiro que fixo foi ir visitar ao seu ilustre veciño. McQueen non estaba na casa, pero Moon puido coñecer ao seu fillo, ao que directamente invitou a drogas. O rapaz non soubo que pensar dese lunático que se presentara na súa porta, e asustado, comezou unha pelexa que remataría con Keith mordendo ao can de McQueen. Ao día seguinte o músico tivo que acudir a comisaría para contestar algunhas preguntas sobre o suceso e presentouse vestido co seu uniforme nazi. Dándoo por tolo, retiráronse todos os cargos.

Efectivamente, os Estados Unidos convertéronse no país das libertades para Moon. Mercou unha piraña de mascota e instalou uns altofalantes exteriores na súa limusina, para que todos puideran escoitar como proclamaba a súa candidatura a presidente ou as continuas pinchadas de música surf a un volume brutal. Pinchadas, por certo, en vinilos que saltaban a cada bache para deleite do batería.

Nesa época foi cando Moon decidiu sacar o seu disco en solitario. Mentres Townshend traballaba na seguinte obra mestra dos Who, Keith embarcouse na gravación dun proxecto que sería un continuo despilfarro de cartos e tempo. Ao final, o disco resultaba tan caro que a discográfica se negou a utilizar a portada escollida por Moon, que se saía lixeiramente do presuposto. O batería decidiu arranxar a discusión ao seu estilo. Cun machete na man, presentouse no despacho do director da compañía e doulle a escoller: ou a portada, ou un escritorio novo. Ao final “Two Sides of Moon” editouse coa portada que quería Keith.

Paralelamente, os Who aínda eran un dos grupos máis recoñecidos do mundo. Os seus espectaculares directos eran do mellor que se podía ver na época, que non é pouco dicir.

Aínda así, algún que outro evento foi cancelado pola metade cando o tolo percusionista se desmaiaba en directo coa borracheira.

En Sunset Boulevard celebrouse a entrega dos discos de ouro polas ventas “Who’s Next” e “Live at Leeds”. Aí estaban todos os Who codeandose coa jet set, incluído Mick Jagger. Todos menos Moon. De súpeto, oíuse un barullo que viña do vestíbulo. Eran tres camareiras correndo asustadas diante do batería, que as perseguía vestido de cura cunha cortadora de céspede que esnaquizaba ao seu paso a moqueta do chan. A festa remataría con Moon en gallumbos simulando ser un lanzador de disco e lanzando os discos de ouro da banda ás cabezas das celebridades máis chic, que fuxiron de aí despavoridas.

Daquela, Moon xa tiña vetada a entrada na maioría de hoteis dos Estados Unidos, sobre todo despois do célebre incidente no Holiday Inn, en Flint (Michigan), cando en plena chea tirou a súa limusina na piscina. O batería nunca aprendera a conducir, para iso tiña chofer, e precisamente este sería a única vítima mortal das súas noites salvaxes.

No ano 1970, Moon acudiu a inaugurar un Pub en Hatfield. A festa foi avanzando como era habitual: moito alcol e bromas pesadas, que rematarían axiña coa paciencia da clientela. Un tumulto de xente comezou a ameazar a Keith e ao seu resignado chofer Neil Boland, véndose obrigados a abandonar o local mentres lle chovían todo tipo de obxectos. Co pánico e a confusión, Keith colleu o volante do coche para tratar de escapar, e sen decatarse, pasou por enriba de Boland, quitándolle a vida.

No xuízo, Moon foi declarado inocente. Nun principio foi acusado de conducir baixo os efectos do alcol, pero se por algo tiña chofer o batería era porque SEMPRE estaba baixo eses efectos, e esa noite non lle quedara máis remedio que poñerse ao volante para salvar a súa vida.

Despois deste incidente, a prensa puido tirárselle por fin ao pescozo. Despois de anos de humillación por parte do batería aos periodistas, por fin tiñan un motivo para crucificalo. Keith quedaría afundido para sempre tralo suceso, e non puido máis que intentar continuar a súa vida de excesos, duplicándoos.

A finais dos 70, cos punks emulando sen sabelo a Moon, os Who eran xa un dinosauro do pasado e Keith malgastara case toda a súa merecida fortuna. Adicto ao coñac mesturado con champan, e con terribles remordementos na súa conciencia polo incidente de Hatfield, decidiu desintoxicarse e un médico receitoulle unhas pastillas substitutivas do alcol, dando por feito que Moon non as mesturaría con material etílico.

Os seus últimos días foron un esforzo titánico por abandonar o seu estilo de vida, pero iso era imposible. Todo rematou o 6 de setembro de 1978, cando se atopou o cadáver afogado no seu propio vómito. A policía determinou que había 32 pastillas desa merda no seu organismo, sendo 6 suficientes para matar a un cabalo. Keith Moon tiña 32 anos. Os risos remataran. Atrás quedaron todas esas bromas, festas, borracheiras e incidentes absurdos. El foi un dos mellores e máis influentes baterías da historia do rock and roll. El foi o que bautizou a Led Zeppelin. El foi quen inspirou a Animal dos Teleñecos. El foi, sen dúbida, o rockstar máis divertido e excesivo da historia. E as anécdotas delirantes relacionadas con el aínda continúan trala súa morte. Fai pouco, foi invitado pola organización dos Xogos Olímpicos de Londres 2012 para dar o concerto de clausura!! O mánager dos Who contestou aos despistados organizadores: “cunha mesa, uns vasos e unhas velas, se cadra hai posibilidades de poñerse en contacto con el…”

A pesar do seu triste final, Moon veu a este mundo para pasalo ben e facernolo pasar ben a nós, e así é como hai que lembralo. A alma da festa.